JEŚLI WCIĄŻ NIE MA WOLI POLITYCZNEJ DO CAŁKOWITEJ ZMIANY MODELU ŁOWIECTWA W POLSCE...

 

W mojej opinii, projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo łowieckie, druk sejmowy nr 828, z kilku względów zasługuje na odrzucenie. Niezależnie od tego sądzę, że poniekąd dobrze stało się, że taki projekt wpłynął do Sejmu. Ci, którzy do tej pory tego nie dostrzegali, teraz mają wyjątkową okazję przekonać się, czemu tak naprawdę miało służyć i służy nadal, lansowanie się Eugeniusza Grzeszczaka, który z końcem stycznia 2024 r. został powołany przez ministra klimatu i środowiska do pełnienia funkcji łowczego krajowego. Wcześniej dał się poznać jako polityk Polskiego Stronnictwa Ludowego, senator trzech kadencji, a także poseł dwóch. Był nawet wicemarszałkiem Sejmu VII kadencji. Jego od ponad roku trudno wytłumaczalne, wręcz niesamowite parcie na szkło; wygłaszanie pompatycznych przemówień, w tym także przy cichych dźwiękach muzyki Chopina i na tle flagi państwowej, „do narodu”; nakazanie zagrania sobie Marsza Generalskiego na rozpoczęcie oficjalnych Zawodów Sikawek Konnych w Racocie; wynoszenie w social mediach pod niebiosa swoich spotkań na Nowym Świecie 35 z politykami (prawie wyłącznie) Polskiego Stronnictwa Ludowego; wielomiesięczne, publiczne, kłamliwe nadawanie najwyższej rangi STRATEGII zrównoważonego łowiectwa w Polsce (to taka kolorowa książeczka, wydana przy jego udziale... „na chwałę Polskiego Łowiectwa!”), w sytuacji, kiedy STRATEGIA ta wciąż nie znajduje się w obszarze obowiązujących aktów normatywnych PZŁ, utajnienie dokumentu PZŁ w sprawie struktury organizacyjnej biura Zarządu Głównego – to wszystko, w mojej przynajmniej opinii, zdaje się świadczyć nie tylko o jego wybujałym ego, ale także o przecieraniu szlaku do jego nowej władzy w Polskim Związku Łowieckim. Do władzy większej, niż posiada teraz; nawet do jeszcze większej, niż miał ją w latach 1997 – 2018 nieodżałowany dla niektórych Lech Bloch, były współpracownik peerelowskiej Służby Bezpieczeństwa o kryptonimie: „Kazimierz”. Przedmiotowy projekt ustawy jest nie tyle próbą powrotu do okresu Blocholandii (ale tym razem z Eugeniuszem Grzeszczakiem w roli głównej), ile zamiarem stworzenia swego rodzaju imperium łowieckiego, o jakim nawet nie śniło się Lechowi Blochowi. On, Eugeniusz Grzeszczak, pokaże wszystkim, jak takie imperium wyglądać może. Z jego niczym nieograniczoną władzą, z praktycznie niemożliwością odwołania go w długim wymiarze czasowym.

Jeśli wciąż nie ma woli politycznej do całkowitej zmiany modelu łowiectwa w Polsce, poprzez odstąpienie od monopolu Polskiego Związku Łowieckiego na dopuszczanie do wykonywania polowania na terytorium kraju; jeśli wciąż nie ma woli politycznej do zastąpienia modelu, wprowadzonego w życie dekretem Bieruta i Cyrankiewicza w 1952 r., modelem opartym na wysokim standardzie ochrony praw własności właścicieli nieruchomości gruntowych, z czym mamy do czynienia chyba we wszystkich krajach Europy Zachodniej, poza Polską, to warto zastanowić chociaż nad niektórymi zapisami przedmiotowego projektu ustawy. I tak...

Czy aby na pewno dobrym pomysłem jest, aby łowczego krajowego powoływał i odwoływał Krajowy Zjazd Delegatów? Nigdy w przeszłości nie obowiązywała taka regulacja – ani po 1989 r., ani wcześniej, w okresie PRL-u. Bez względu na to, gdyby Sejm uchwalił ustawę według peeselowskiego projektu, to do czasu zwołania Krajowego Zjazdu Delegatów, a mogłoby to trwać nawet półtora roku od dnia wejścia w życie ustawy (być może nawet dłużej), obecny łowczy krajowy byłby... nieusuwalny. Czy o to chodzi autorom projektu czy tylko Eugeniuszowi Grzeszczakowi? A i później, kiedy nowy/stary łowczy krajowy zostałby już powołany, to w jakiej procedurze można byłoby go odwołać w czasie trwania 5-letniej kadencji? Przecież ta procedura dzisiaj kompletnie nie jest jeszcze znana (pojawić by się miała ewentualnie dopiero w nowym statucie), a w sytuacji, kiedy statut PZŁ nie byłby kontrolowany przez żaden podmiot zewnętrzny, można by do niego wcisnąć dowolną bzdurę. W jakim kierunku zmierza Eugeniusz Grzeszczak, ze swoimi kolegami z Polskiego Stronnictwa Ludowego? Czy aby na pewno nie ku dyktaturze w PZŁ, jakiej nie było nawet za czasów Lecha Blocha?

Wszystkim fanom bierutowego modelu łowiectwa w Polsce stawiam również i to pod rozwagę, czy aby na pewno dobrym pomysłem jest, aby likwidować ograniczenie piastowania funkcji w organach PZŁ, do maksymalnie tylko dwóch rozpoczętych kadencji. Czyżby już dzisiaj niektórzy przebierali nóżkami, ciesząc się z perspektywy powrotu do regulacji sprzed 2018 r., kiedy to członkiem Naczelnej Rady Łowieckiej, Zarządu Głównego, w tym łowczym krajowym czy prezesem NRŁ, a nawet członkiem chociażby tylko okręgowej rady łowieckiej, można było być przez lat dwadzieścia pięć i więcej?

Kolejna sprawa – tryb uchwalania i wprowadzania w życie statutu Polskiego Związku Łowieckiego, a także jego nowelizacji. Do końca 1996 r., czyli przez lat czterdzieści cztery od powstania zrzeszenia PZŁ, a więc nawet po uchwaleniu przez Sejm ustawy z 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie, każdorazowo obowiązywał statut nadawany mocą rozporządzenia wydanego przez właściwego ministra. Sytuacja zmieniła się w marcu 1997 r., kiedy to weszła w życie ustawa z dnia 10 stycznia 1997 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie. Od tego mniej więcej czasu, przez okres dwudziestu lat, statut uchwalany był przez Krajowy Zjazd Delegatów PZŁ i nie podlegał jakiejkolwiek kontroli przez czynniki zewnętrzne. Prawie równolegle z nastaniem tej regulacji, a dokładnie dnia 29 kwietnia 1997 r., w Polskim Związku Łowieckim doszło do istnego przewrotu, powiedziałbym: przewrotu kwietniowego, bo tylko tak wypada określić to, co wydarzyło się podczas plenarnego posiedzenia Naczelnej Rady Łowieckiej, kiedy to do władzy w Polskim Związku Łowieckim doszedł Lech Bloch. W okresie od dnia 17 lutego 1997 r., kiedy to utracił moc prawną nadany przez ministra w 1986 r. statut PZŁ, do dnia 28 czerwca 1997 r., a więc do dnia uchwalenia nowego statutu przez KZD PZŁ, Naczelna Rada Łowiecka mogła sobie co najwyżej administrować, a nie dokonywać gruntownych, osobowych zmian w Zarządzie Głównym. Brakowało jej podstawy prawnej do tego rodzaju działania. Lecha Blocha wybrano wówczas na przewodniczącego Zarządu Głównego PZŁ, czyli na łowczego krajowego, z karygodnym naruszeniem przepisów prawa. Utrzymał się on przy władzy przez lat aż dwadzieścia jeden. Kres jego rządom przyniosła dopiero ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie oraz niektórych innych ustaw, w szczególności wprowadzony jej mocą wymóg przeprowadzenia dezubekizacji w organach PZŁ. Były tajny współpracownik peerelowskiej Służby Bezpieczeństwa musiał ustąpić z zajmowanego przez ponad dwie dekady stanowiska. Statut PZŁ, co prawda nadal uchwalany przez Krajowy Zjazd Delegatów, podlegał od 2018 r. dodatkowo już zatwierdzaniu przez ministra właściwego do spraw środowiska. Autorzy projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo łowieckie, druk nr 828, nieskrępowanie dążą do przywrócenia sytuacji, jaka miała miejsce w latach panowania Lecha Blocha.

Idąc dalej w analizie zapisów tego projektu...

Politycy Polskiego Stronnictwa Ludowego, aby uspokoić nieco wciąż powracające publiczne dyskusje o konieczności zmiany granic okręgów Polskiego Związku Łowieckiego, w kontekście przystosowania ich do podziału administracyjnego kraju, proponują przypudrować problem, poprzez jedynie dostosowanie granic okręgów do granic województw. Zaskutkowałoby to być może zmniejszeniem liczby okręgów, ale jedynie... o kilka. Zmiana z 49. – powiedzmy – na 43, byłaby zmianą zaledwie kosmetyczną. Województw mamy 16 i tego wypadałoby się trzymać.

Ostatnia kwestia z puli tych na pewno istotnych – nadzór nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego. Wierchuszka PZŁ, z Eugeniuszem Grzeszczakiem na czele, wspierana dzisiaj przez prawie wszystkich posłów i senatorów Polskiego Stronnictwa Ludowego, w tym nawet przez samego wicepremiera i ministra obrony narodowej, Władysława Kosiniaka–Kamysza, nie rozumie lub tylko udaje, że nie rozumie, jednej sprawy. Zrzeszenie Polski Związek Łowiecki nie jest organizacją społeczną, założoną oddolnie przez myśliwych, w oparciu chociażby o zapisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach. Wbrew temu co głoszą prominentni działacze zrzeszenia, tacy jak Eugeniusz Grzeszczak, Urszula Pasławska czy Marcin Możdżonek, Polski Związek Łowiecki nie jest pozarządową organizacją społeczną. A czym jest? Pozwolę sobie powtórzyć – jest utworzonym dekretem Bieruta i Cyrankiewicza, a potem utrzymywanym przy życiu z woli państwa kolejnymi ustawami, zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych. Zrzeszeniem, któremu państwo powierzyło do realizacji określone zadania. Zrzeszeniem, które wyposażono w monopol w zakresie dopuszczania do wykonywania polowania na terytorium państwa. Zrzeszeniem, w którym członkostwo jest obowiązkowe dla tych, którzy myślą o możliwości wykonywania polowania w Polsce. Prezentuję pogląd, że w takich warunkach, nadzór państwa nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego musi być konkretny i zdecydowany, nie pozostawiający nawet najmniejszych wątpliwości interpretacyjnych. Z iluzorycznym nadzorem państwa nad działalnością PZŁ już mieliśmy do czynienia. Miało to miejsce w okresie funkcjonowania państwa w państwie, jakim na tle Rzeczpospolitej była Blocholandia. Zabrało to nam bezproduktywnie, nam – społeczności myśliwskiej, a i całemu społeczeństwu polskiemu, dwadzieścia jeden lat. Wystarczy.

Reasumując, przestrzegam przed lekceważeniem zakusów Eugeniusza Grzeszczaka i jego najbliższego otoczenia. Projekt ustawy zmieniającej ustawę – Prawo łowieckie, podpisany przez 30 posłów z PSL, jaki wpłynął 30 października 2024 r. do Sejmu, niesie za sobą spore zagrożenia. Gorąco wierzę w to, że projekt ten zostanie odrzucony, ale licho nie śpi. Eugeniusz Grzeszczak, zapraszając poprzez social media do lektury projektu natychmiast po tym, jak wniesiono go do Sejmu, wyraził się o nim jako o „przywracającym samorządność”, ale jest to totalna bzdura na resorach, mająca w zamiarze zamydlić oczy ogółowi polityków, a i masie składkowej PZŁ. Panu Eugeniuszowi – w mojej przynajmniej opinii – zapewne marzy się sytuacja, w której po ewentualnym uchwaleniu ustawy nowelizującej ustawę – Prawo łowieckie:

1) łowczy krajowy będzie powoływany przez zazwyczaj łatwy do zmanipulowania Krajowy Zjazd Delegatów, bez możliwości nawet zaskarżenia tak podjętej uchwały do wojewódzkiego sądu administracyjnego;

2) w okresie przejściowym do dnia obrad Krajowego Zjazdu Delegatów, czyli przez okres nawet półtora roku, a może i znacznie dłużej, on, Eugeniusz Grzeszczak, będzie całkowicie nieusuwalny z funkcji łowczego krajowego;

3) wykreślona zostanie zasada, na mocy której członkiem organów PZŁ można być nie dłużej niż przez dwie rozpoczęte kadencje;

4) statut Polskiego Związku Łowieckiego, uchwalany przez Krajowy Zjazd Delegatów, będzie pozbawiony jakiejkolwiek kontroli zewnętrznej; i to zarówno tej ministerialnej, jak i sądowej;

5) nadzór państwa nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego znowu będzie tylko iluzoryczny, jak to już było za czasów Lecha Blocha.

Jeśli jakakolwiek ustawa nowelizująca ustawę – Prawo łowieckie, miałaby wprowadzić chociażby tylko namiastkę rzeczywistej samorządności w Polskim Związku Łowieckim, to dlaczego nie miano by się zdecydować na wprowadzenie do ustawy zasady wyboru łowczego krajowego, a i członków Naczelnej Rady Łowieckiej, na drodze wyborów powszechnych i bezpośrednich, wśród wszystkich członków PZŁ?

Komu by taka zasada przeszkadzała, poza oczywiście Eugeniuszem Grzeszczakiem i jego klakierami? Jeśli chodzi o techniczną stronę przeprowadzenia takich wyborów, można by je zorganizować poprzez firmę zewnętrzną w stosunku do Polskiego Związku Łowieckiego, pod nadzorem ministra; przykładowo za pośrednictwem zabezpieczonych SMS-ów, jak to miało miejsce w ubiegłorocznych prawyborach w jednym z dwóch największych polskich ugrupowań politycznych.

O co w tym chodzi? Mecenas Krzysztof Grochalski wyjaśnia na Łowieckim

O co w tym chodzi? Mecenas Krzysztof Grochalski wyjaśnia na Łowieckim 

"Ostatnie tygodnie ujawniają spór jaki jawnie toczy się w najwyższych władzach Związku. Nie ma już bowiem żadnych wątpliwości, że prezes NRŁ Marcin Możdżonek jest skonfliktowany z Polskim Stronnictwem Ludowym aktualnie rządzącym PZŁ za pośrednictwem Eugeniusza Grzeszczaka. Dla Marcina Możdżonka stawką w tej grze jest co najmniej utrzymanie stanowiska prezesa NRŁ, z którego miałby dobrą pozycję startową jeśliby Łowczego Krajowego wybierano na Krajowym Zjeździe Delegatów. PSL na to stanowisko szykuje własnego nominata, zaś do czasu zmian ustawowych stanowisko to utrzymywać będzie, póki mu siły pozwolą, Eugeniusz Grzeszczak.

Marcin Możdżonek umyślił sobie, stąd też jego propozycje statutowe, że musi poprzez NRŁ mieć większy pakiet kontrolny nad Zarządem Głównym niż wynika to z obecnych zapisów Statutu. Jest bowiem oczywiste to, że o ile Eugeniusz Grzeszczak dopuszczał NRŁ do kontroli roku 2023 (bo wtedy Łowczym Krajowym był Paweł Lisiak) to kontrola za 2024 (czyli czas łowczowstwa Eugeniusza Grzeszczaka) już niekoniecznie mu w smak. Zwłaszcza przy obecnym konflikcie z Marcinem Możdżonkiem. Tylko co wnikliwsi dostrzegli, że choć publiczna dyskusja toczy się o kworum i wykluczaniu z kół łowieckich, to w rzeczywistości ważne dla Marcina Możdżonka zmiany są zupełnie gdzie indziej, a sprowadzają się do zapewnienia NRŁ formalnej autonomii w ramach Związku i praktycznej niezależności finansowej i organizacyjnej od Zarządu Głównego. Z tych samym przyczyn Marcin Możdżonek nie chce w Związku organów rewizyjnych (co natychmiast wytknął mu Paweł Gdula), gdyż nad tymi mógłby nie mieć kontroli takiej jak ma obecnie w NRŁ mając wciąż jako-taką większość.

Z perspektywy czasu widać, że Eugeniusz Grzeszczak sabotował zmiany statutowe od kiedy przybrały one realny kształt i sprzeciwiał się organizacji Krajowego Zjazdu Delegatów. Jego Strategia (pomijając jej miałkość) już przebrzmiała i po serii spotkań z łowczymi okręgowymi nikt już w praktyce o niej nie dyskutuje. Bo też i nie ma specjalnie o czym. Leitmotivem życia związkowego stała się zmiana Statutu, przy czym – raz jeszcze powtórzę – chodzi tu nie tylko o zmiany jako takie ale także platformę na jakiej Marcin Możdżonek chciałby wzmocnić swoją pozycję, która obecnie wydaje się najsłabsza od kiedy objął swoją funkcję. Zdecydował się na ryzykowny ruch – zwołanie Krajowego Zjazdu Delegatów. Potrzebny był przedmiot tego Zjazdu, czyli coś co ci wszyscy delegaci mają mieć do roboty i czym Marcin Możdżonek mógłby sterować. Wymyślono zmiany w Statucie, bo zdaje się opracowanie nowego statutu PZŁ przerosło możliwości komisji statutowej i prawnej pod wspólnym przewodnictwem adwokata Tomasza Nowaka i czujnym nadzorem Rafała Ciszewskiego".

Reszta w linku.